Όλοι οι άνθρωποι διαθέτουμε από αυτές που στις δύσκολες στιγμές τις επιστρατεύουμε για να «τα βγάλουμε πέρα» και να βγούμε νικητές.
Είναι τρεις πηγές άντλησης δύναμης που μας έχουν μάθει πως πρέπει να διαθέτουμε σε αφθονία, γιατί χρειάζονται πολύ συχνά και είναι πολύτιμα αγαθά.
Όμως είναι έτσι πραγματικά; Μήπως φαίνεται πως είναι χρήσιμες αλλά στην πραγματικότητα, πρόκειται για βραχυπρόθεσμες πηγές ενέργειας που όμως στο τέλος αποβαίνουν σε βάρος μας: Και αν δεν χρειάζεται να έχουμε αυτές, με τι πρέπει να τις αντικαταστήσουμε ώστε να είμαστε σε θέση να ξεπερνάμε τις δυσκολίες της ζωής μας;
Το πρόβλημα με την επιμονή, την υπομονή και την ανοχή είναι πως έχουν όρια, τα όρια που βάζει ο καθένας όπως του αρέσει. Αυτό σημαίνει πως δεν συνιστούν μόνιμες καταστάσεις, αλλά προσωρινές λύσεις αντιμετώπισης δυσκολιών. Γι αυτό και έχουν όρια, δηλαδή ημερομηνία λήξης. Και όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει όταν ξεπεραστούν τα όρια της επιμονής, υπομονής και ανοχής που δείχνουμε σε έναν άνθρωπο ή μια κατάσταση, όταν στο τέλος δεν συμβεί εκείνο που θέλουμε και προσδοκούμε. Γίνεται η έκρηξη και με την δικαιολογία, αλλά και το άλλοθι του «ξεπεράσματος των ορίων τους» μπορούμε να καταστρέψουμε τα πάντα!
Η επιμονή η υπομονή και η ανοχή χρειάζονται όταν αναγκαζόμαστε να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε, με τα οποία δεν συμφωνούμε, τα οποία είναι αντίθετα στις αρχές μας, στις αξίες και τις πεποιθήσεις μας. Χρειάζονται όταν δεν έχουμε το θάρρος να αποκτήσουμε και διεκδικήσουμε τη δική μας, προσωπική θέση απέναντι στην ζωή. Όταν, δεν έχουμε το θάρρος να κάνουμε τις αλλαγές που επιθυμούμε στην ζωή μας, όταν φοβόμαστε τις συνέπειες των αλλαγών αυτών. Έτσι, υποτασσόμαστε ελπίζοντας πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα και όπως τα θέλουμε. Έως πότε όμως; Γιατί η υπομονή, η επιμονή και η ανοχή έχουν τα όρια τους.
Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό και λειτουργικό να αντικαταστήσουμε τις έννοιες αυτές με μία και μόνη που είναι η «σταθερότητα».
«Σταθερότητα» σημαίνει, την εμμονή στις αποφάσεις που έχουμε πάρει, στις θέσεις που έχουμε και στις αξίες που υποστηρίζουμε. Η προσωρινή τους παραβίαση με την βοήθεια της υπομονής και της ανοχής δεν οδηγεί πουθενά, ενώ παράλληλα παραπλανάει και τους άλλους ανθρώπους γύρω μας και τους δίνει την εντύπωση πως εμείς έχουμε αλλάξει, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο.
Είναι πολύ πιο ξεκάθαρο και συνεργατικό, να γνωρίζουν οι άλλοι τα όρια μας και τον χώρο που έχουμε αποφασίσει να κινηθούμε. Καλύτερα να διαφωνήσουμε από την αρχή αλλά να βρούμε μια μέση λύση, παρά αργότερα να ανακοινώσουμε στους άλλους, πως ξεπεράστηκαν τα όρια μας, επειδή δείξαμε υπομονή, επιμονή και ανοχή.
Η «σταθερότητα» ως έννοια, δεν εμποδίζει την ευελιξία και την αλλαγή. Δεν είναι κακό να αλλάζουμε θέση, όταν διαπιστώσουμε πως αυτό βοηθάει στην καλύτερη προσαρμογή μας στο περιβάλλον και τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε, χωρίς να εγκαταλείπουμε ταυτόχρονα τους στόχους που έχουμε. Ομοίως, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να κάνουμε μικρές προσαρμογές στις αρχές και αξίες μας, δεδομένου πως το περιβάλλον μας συνεχώς αλλάζει και η ακαμψία τους σίγουρα θα μας θέσει εκτός πραγματικότητας.
Η αξία της «σταθερότητας» βρίσκεται πως δεν κάνουμε ούτε χιλιοστό πίσω από αυτά που πιστεύουμε, αν δεν έχουμε αλλάξει την συνολική μας θέση, αξία ή πεποίθηση. Δεν κάνουμε καμία υποχώρηση, παραχώρηση ή έκπτωση. Είμαστε σταθεροί και δίνουμε στους άλλους να το καταλάβουν αυτό πολύ καλά. Έτσι τους βοηθάμε να επικοινωνήσουν καλύτερα μαζί μας, να ερμηνεύσουν την συμπεριφορά μας και να κάνουν τις απαραίτητες προσαρμογές απέναντί μας.
Ο τελικός στόχος είναι η συνεργασία μας μαζί τους, μέσα από ισοτιμία, σεβασμό και ενθάρρυνση.